چه بسيار از دوستانم هستند که بسان کوله بار ساده ي سفر،همراه خورشيد وباران از ابرها آمده اند ، آنان فصلي از دوستيهاي پاک ساخته اند ، فصلي زيبا تر از چهار فصل زمين

آنان به دلنشيني زيباترين مناظر و به وفاداري پرندگان مهاجر -پرستوها-هستند قلبهايشان مملو ازاحساسات بي نهايت ژرف است

اما گاهي اندوه در چشمانشان مي غلتد آنگاه آمدنشان

به خانه ام گرما ميبخشد و تو نيز هم خواهي آمد

تو ميتواني به بيکران ابرها بازگردي و تبسمي تازه به چهرهاي ديگران ببخشي کمي از احساست را به ديگران هديه کني آن زماني که کسي ميخواهد اندوهش را از تو مخفي نگاه دارد

همان گونه که آدمي از آنچه که زندگي به او ميبخشد بي خبر است شايد نوبت من است که ديگر زنده نباشم اگر يک دوست برايم باقي مانده باشد که درکم کند به يکباره اشکها و دردهايم را فراموش خواهم کرد پس شايد به خانه ات بيايم تا بوسه ات به قلبم گرما ببخشد