Πέφτει το χιόνι

κι εγώ δεν καταλαβαίνω τι πραγματικά νιώθω,

Παραδίνομαι, κάθε σημείο αναφοράς έχει χαθεί...

Εξαφανισμένα τα πεζοδρόμια και τα σπίτια και οι λόφοι...

έμοιαζαν όμορφα χθές.

Κι εγώ, εγώ χωμένος στο λευκό του, καθρεφτίζομαι και δεν ξέρω πια τι κοιτάζω.

Έχω συναντήσει το γλυκό σου χαμόγελο,

με αυτό το λευκό χιόνι, τώρα με θλίβει,

το χιόνι πέφτει και πέφτει μαζί κι ο κόσμος,

ακόμα κι αν δεν είναι κρύο αυτό που τώρα νιώθω, και σε θυμάμαι, με θυμάμαι:

όλο αυτό το κουράγιο δεν είναι χιόνι.

Και δεν λιώνει ποτέ, ακόμα κι αν πρέπει.

Πράγματα που συχνά λένε αυτοσχεδιάζοντας:

Αν έχω ερωτευτεί ποτέ στ' αλήθεια ήσουν μόνο εσύ, την τελευταία νύχτα του κόσμου θα την περνούσα μαζί σου ενώ έκλαιγα από χαρά και μόνο εγώ, εγώστον κόσμο μπορώ να καταλάβω πόσο άχρηστο είναι να μισείς βαθιά!

Έχω συναντήσει το γλυκό σου χαμόγελο, με αυτό το λευκό χιόνι, τώρα με θλίβει, το χιόνι πέφτει και πέφτει μαζί κι ο κόσμος, ακόμα κι αν δεν είναι κρύο αυτό που τώρα νιώθω, και σε θυμάμαι, με θυμάμαι: όλο αυτό το θάρρος δεν είναι χιόνι. Και δεν λιώνει ποτέ, ακόμα κι αν πρέπει.

Μην αφήνοντας τρόπο να είμαι καλά,

χωρίς εξαιρέσεις

Καταρρέοντας μπροστά σε όλους και μετά χαμογελώντας.

Το να αγαπάς δεν είναι δικαίωμα, είναι απλά ικανότητα

Και το να γελάς με κάθε πρόβλημα...

Μέχρι που αυτός που μισεί να τρέμει.

Το γλυκό σου χαμόγελο είναι τόσο διάφανο

που μετά δεν υπάρχει τίποτα

Είναι τόσο απλό, τόσο βαθύ, που εκμηδενίζει τα πάντα, και κάνει τον κόσμο να τελειώσει.

...Και μου θυμίζει πως το κουράγιο δεν είναι δεν είναι σαν αυτό το χιόνι.

Έχω συναντήσει το γλυκό σου χαμόγελο, με αυτό το λευκό χιόνι, τώρα με θλίβει, το χιόνι πέφτει και πέφτει μαζί κι ο κόσμος, ακόμα κι αν δεν είναι κρύο αυτό που τώρα νιώθω, και σε θυμάμαι, με θυμάμαι: όλο αυτό το θάρρος δεν είναι χιόνι.