Текст пісні Διθέσιο

Το 1997, οι Έλληνες είχαν ήδη βελτιώσει κατά πολύ σε σχέση με το παρελθόν το βιοτικό τους επίπεδο. Η εθνική οικονομία είχε περάσει σε άλλη φάση και η κοινωνία από τον εξαμερικανισμό κινείτο προς τον εξευρωπαϊσμό. Μόλις δύο χρόνια πριν τη φούσκα του Χρηματιστηρίου -στο οποίο "επένδυσε" με κυβερνητική συμβουλή κάθε πικραμμένος τέως καταφρονεμένος- η Άλκιστις Πρωτοψάλτη ερμηνεύει σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου το "διθέσιο". Τι είναι το διθέσιο και τι συμβολίζει; Ενα τραγούδι που όλοι λίγο πολύ έχουμε χιλιοακούσει. Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι θέλει να πει ο ποιητής;
Ο μέσος Έλληνας τα "χρόνια της ευμάρειας" είχε πάθος με τα αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα γρήγορα, ακριβά, εισαγόμενα και πολυδιαφημισμένα μέσα από τις ταινίες του Χόλυγουντ. Το αμάξι για τον Έλληνα δεν ήταν απλά ένα μέσο μεταφοράς, μα ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα, μια μέθοδος επίδειξης κύρους και μεγέθυνσης του εγώ. Ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, το ακριβό αμάξι ήταν ένα όνειρο που έκαναν από τα εφηβικά τους χρόνια. Όταν πια οι έφηβοι αποκτούσαν την πρώτη τους ερωτική σχέση -ή και με σκοπό αυτήν- ονειρεύονταν όχι απλά ένα καλό αμάξι, μα ένα διθέσιο, να χωράει ίσα-ίσα αυτούς και το αίσθημά τους. Έναν τέτοιο Έλληνα νέο υποκρίνεται η Πρωτοψάλτη τραγουδώντας τους στίχους της Νικολακοπούλου.
"Τη στιγμή που σ' αγόραζα για να τριπάρω, το κενό μου εξαγόραζα δειλά". Είναι η στιγμή που νέος περνά την πρώτη του κρίση συνείδησης. Ποιο το νόημα της κατανάλωσης; Μήπως καλύπτω με αυτήν τα αληθινά μου προβλήματα, αυτά που μου προκαλούν το "απαίσιο" της πρώτης στροφής; Για ποιον τελικά καταναλώνω; Η κρίση αυτή φυσικά δεν είναι τυχαία. Ο "τύπος" μόλις απογοητεύτηκε ερωτικά, ο κόσμος γυρίζει κι αυτός βρίσκει καταφύγιο στην ελπίδα ότι χάρη στο αμάξι, "την καρδούλα που χώρισε θα την πάρει σ' άλλη ζωή πιο καλά". Το παιδί όμως έχει βαρύ νταλκά, απ' αυτούς που δε μπορούν να κλειστούν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, καβαλάει τ' αυτοκίνητο και το αφήνει μόνο του ν' αποφασίσει τον προορισμό: "Μη με φέρνετε σπίτι, τ' ακούς; Κάπου αλλού να με πας". Ο νέος καταλήγει σ' ένα πάρκινγκ απρόσωπο -προφανώς γκρι, αυτά τα κρύα υπόγεια χωρίς ίχνος ανθρωπιάς κι τέχνης. Εκεί σκοπεύει να λύσει τα υπαρξιακά του. "Ά, ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς". Το αυτοκίνητο βγαίνει από το πάρκιν χωρίς ο οδηγός να έχει λήξει τα προβλήματά του, βυθισμένος σε αυτό το σύννεφο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας που διαδέχεται τις κρίσεις αναθεώρησης. Οδηγεί επικίνδυνα, σχεδόν αυτόματα. Δεν τον ενδιαφέρει να τρακάρει (εξού κι ο αερόσακος), ούτε έχει αίσθηση φόβου για τον θάνατο. Το μόνο που νιώθει είναι μια ανελέητη μοναξιά την οποία σε αυτό τον κόσμο μπορεί οριακά να υποκαταστήσει το αμάξι του με τα λαμπερά εξαρτήματά του. Πατάει γκάζι λοιπόν, μήπως και αφήσει πίσω του το "απαίσιο" τμήμα του εαυτού του, χωρίς όμως ακόμα να έχει αποφασίσει "ποιον εαυτό θά 'χει πια". Μήπως τελικά το αμάξι είναι κομμάτι του εαυτού που θέλει να αφήσει πίσω του;

Πηγές γι αυτό το άρθρο δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου. Αντίθετα, το κείμενο γράφτηκε για να τονίσει πόσα νοήματα μπορεί να υπάρχουν σε έργα τέχνης που συναντάμε καθημερινά και τα οποία ωστόσο ποτέ δεν επιτρέψαμε στο μυαλό μας να τα επεξεργαστεί. Για τους στίχους καθαυτούς, καθένας από εσάς μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία για το νόημα που θέλει να δώσει ο ποιητής στο διθέσιο...

http://foititikospalmosistoria.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html