Ο Ναστρατήν Χότζας ‘ύρεψεν στο γοντσή του το μέγο το χαριένι να βράσει κοτσί να ποίτσει πλεγούρι τεΐ.

Στα δύο ημέρες στέρου ‘υρίστη σο γοντσή του μο το μέγο το χαριένι, με ντάμα του ήφαρην τζαι α μιτσίκκο χαριένι σο μέγα κοντά. Ο γοντσής ρώτσην dα: «Χοτζά εφεντή, ατό το μιτσίκκο το χαριένι πώτς ένει;» Ο Χότζας χέμεν δώτζην το τζεβάπι του: «Ατό ένσεν dα το μέγο το χαριένι. Μαdέμ κι η μα του ένι το σον, τζαι το μαχσούλι του ένι το σον».

«Με το στείρο χαριένι εννά ποτί, Χότζα εφεντή; Ατό του λες ασλ έσει;»

Ήρτεν τζαι η ναίκα του γοντσή τζαι είπεν τι: «Ακ σαχαλλούς ο Χότζας ψέματα λε; Ιστέ το μέγο το χαριένι ένσεν α μιτσίκκο χαριένι. Χότζα εφεντή νάχουμε το πασί σου την ευσή, είσαι του Θεού νομάτ τζαι ήφαρες το μαχσούλι σον αφτένη του!»

Τε στέρου σα λιέγα ημέρες ήρτεν ο Χότζας τζαι ύρεψεν πάλι το μέγο το χαριένι σ’ τη γοντσίσα του. Χάρην η ναίκα, νανόστε κι πάλι α νάρτει ο Χότζας μο το μέγο το χαριένι τζαι μο τ’ ε μιτσίκκο ντάμα του.

Δέβαν πέντε έξ ημέρες με ο Χότζας νε φάνη νε πήταξην ώνεμα ση γοντσίσα του.

Πην η ναίκα σο κονάχι του Χότζα τζαι ρώτσεν dα: «Χότζα εφεντή, που ένι το χαριένι μας;» «Ψόφσην» είπεν dι ο Χότζας. Η ΄ναίκα παγήρσεν: «Με Χότζα δομένο μη ίνεσαι, το πακιρένιο χαριένι τους ψοφά ποτέ;» «Χανίμ εφεντή, του ‘εννά ψοφά τζόγας!» Είπεν dι ο Χότζας.