Ομιλια του ταγματαρχη Dragutin Gavrilovic προς τους υπερασπιστες του Βελιγραδιου:

"Στρατιώτες, ακριβώς στις 3, ο εχθρος θα κατατροπωθει απο την αγρια εφορμηση σας, θα καταστραφει απο τις βομβες και τις μπαγιονετες σας. Η τιμη του Βελιγραδιου, της πρωτευουσας μας, δεν πρεπει να αμαυρωθει. Στρατιωτες! Ηρωες! Η ανωτατη διοικηση διεγραψε το ταγμα μας απο τα αρχεια της. Το ταγμα μας θυσιαστηκε για την τιμη του Βελιγραδιου και της πατριδας. Οποτε δεν πρεπει να ανησυχειτε πλεον για τις ζωες σας, γιατι δεν υπαρχουν πλεον. Οποτε εμπρος προς την δοξα! Για τον Βασιλια και την πατριδα! Ζητω ο βασιλιας! Ζητω το Βελιγραδι!"

Δεν ξερω που ειμαι, ξαπλωμενος σε ενα σκοτεινο αηχο δωματιο

Αλλα ξερω οτι δεν πεθανα, γιατι ο πονος ειναι μεγαλος

Σαν τυφλοποντικας στην τρυπα χρησιμοποιω οσμη και αφη

Κρυες μπαρες στο κρεβατι, τα ρουχα μου μυριζουν σαν ασθενεια

Ο σωληνας απο το χερι μου πηγαινει σε ενα μπουκαλι

Ενω πανικοβαλλομαι καταλαβαινω οτι γαζες καλυπτουν τα ματια μου

Το ξεραμενο αιμα απο κατω μου προκαλει τρομερη φαγουρα

Μαλλον ειμαι στο νοσοκομειο, φανταζομαι τα χειροτερα

Φωναζω για βοηθεια και ελπιζω να με ακουσουν

Ο αερας φευγει απο το στηθος μου, αλλα δεν βγαινει ηχος

Ματαια προσπαθω να καταλαβω τι γινεται

Στη μνημη μου ψαχνω ενα κομματι του παζλ

Ρεφρεν

Ο αριθμος μας ειναι μικρος, δεν εχουμε σημασια πια

Μπαινουμε στη μαχη ετσι ωστε μονο οι ανθρωποι να ζησουν

Εναρμονιζουμε τα βηματα μας, συγκεντρωνουμε το μυαλο μας

Ο καθε πολεμιστης πρεπει να ειναι σαν τοιχος προς τον επιτιθεμενο

Το αιμα σταματα, υπαρχει νεκρικη σιγη

Στον οριζοντα ενα συννεφο απο μπαρουτι

Και χιλιομετρα απο καλωδια, το ρολοι λεει οτι ειναι αυγη

Η ζωη συνεχιζεται, εχασα τα βηματα μου

Βρεχει εδω και καιρο, τα κοκκαλα μου ειναι κρυα

Το λασπωμενο νερο καθαριζει τους τοιχους του χαρακωματος

Γραφω παλι στο ημερολογιο μου και παλι σκεφτομαι

Ειναι μηπως αυτες οι τελευταιες μου λεξεις?

Η ιστορια μιας διμοιριας, ανθρωποι ολων των ειδων

Η μαχη τους εντυσε με τις ιδιες στολες

Αποτομη η τρελα του μετωπου, πιστοι ο ενας στον αλλο

Η αναποφασιστικοτητα του ενος μπορει να σημαινει θανατο για ολους

Καθε πρωι μας περιμενει η ιδια εντολη

Απελευθερωνουμε μερη των οποιων τα ονοματα δε μπορω καν να θυμηθω

Μετα την επικινδυνη επιθεση μεχρι την τελευταια σφαιρα

Η μοιρα ειναι ματωμενη στην ακρη του σπαθιου

Ξυπνω, κινουμαι κατευθειαν

Βλεπω προσωπα γυρω μου, μια γνωστη γκριματσα

Τα οπλα ειναι ετοιμα, αφηνω το ημερολογιο μου

Το πυροβολικο μας συνοδευει στην επιθεση μας

Πρωτο βημα στη λασπη, κατω απο συγκρουομενα πυρα

Αναπνεω βαρια κατω απο την μασκα αεριου

Περνουμε το μερος του κανενος 1 μετρο προς μετρο

Ο αερας περνει τη μυρωδια του μπαρουτιου και του αιματος

Πτωματα και τραυματιες, οι κραυγες δεν ακουγονται

Ειναι μπλεγμενοι στα συρματοπλεγματα σαν σκιαχτρα με μασκες

Κονσερβες για κανονια 2, οι μολυβδενιοι στρατιωτες

Αυτο το πεδιο ειναι το ταμπλο - εμεις τα πιονια στο παιχνιδι

Δεν εχω χρονο να σκεφτω, οι σφαιρες περνουν διπλα μου

Δεν μπορουμε να δουμε το μερος που πρεπει να φτασουμε

Μεχρι να μην υπαρχει ζωη μεσα μου δεν θα τα παρατησω

Για τον μεγαλυτερο σκοπο - Εμεις δεν ειμαστε σημαντικοι

Πληρωνουμε την ελευθερια με αιμα...Συγχωρεσε μας Κυριε...

Η ραχη μου κρυωνει απο τον φοβο

Βγαζω την μασκα και καταφερνω να παρω ανασες

Τα ματια μου τσουζουν απο το αιμα που σταζει

Ολοι ακομη εφορμουν - Η επιθεση δεν τελειωσε

Σηκωνομαι σιγα σιγα, το ποδι μου ποναει

Το νιωθω και παλι και αρχιζω να τρεχω

Βουητο στα αυτια μου αλλα δεν βλεπω τι συμβαινει

Αρχιζω να πυροβολω - Δεν ξερω αν πετυχαινω τιποτα

Σπασαμε τη γραμμη - Ο εχθρος υποχωρει

Τρεχουμε μεσα στο χαρακωμα πιο αποφασισμενοι απο ποτε

Να φτασουμε στο τελος, περιμεναμε πολυ καιρο αυτη τη στιγμη

Ματια στα ματια - Σπαθι στο στομαχι

Ρεφρεν χ2