Θα σας εξηγήσω, κύριοι δικασταί..

Έχω απένταντί μου, αμέτρητες κόρες ματιών, κυκλικές γραμμές χεριών πάνω σε γόνατα, γυμνά πόδια πάνω στις πέτρες, ίριδες προσηλωμένες από τις οποίες φεύγει το βλέμμα, κλειστά στόματα με τη σιωπή να ωριμάζει τη σκέψη.

Έχω απέναντί μου πέτρινα καθίσματα.

Σκότωσα αυτό τον άνδρα με ένα μαχαίρι, σε μια μπανιέρα, με τη βοήθεια του άθλιου μου εραστή που δεν μπορούσε καν να κρατηθεί στα πόδια του.

Γνωρίζετε την ιστορία μου : δεν είναι ένας ανάμεσά σας που να μην την έχει επαναλάβει είκοσι φορές μετά το τέλος ενός μεγάλου γεύματος,με τη συνοδεία του χασμουρητού των υπηρετριών, αλλά και ούτε και μία από τις γυναίκες σας που να μην έχει ονειρευτεί ένα βράδυ πως είναι η Κλυταιμνήστρα.

Οι εγκληματικές σας σκέψεις σας, οι ανομολόγητες επιθυμίες σας κατρακυλάνε στα σκαλιά και έρχονται και με βρίσκουν , έτσι που ένας χώρος ενός φρικιαστικού πήγαινέλα να φέρνει σε σας τη συνείδησή μου και σε μένα την κραυγή σας.

Ήρθατε εδώ ώστε να δείτε να επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια σας η σκηνή της δολοφονίας, λίγο πιο σύντομα απ'ότι αυτή έλαβε χώρα στην πραγματικότητα, γιατί, καλεσμένοι όντας σε κάποιο σπίτι για δείπνο, μπορείτε να μου διαθέσετε λίγες μόνο ώρες ώστε να με ακούσετε να κλαίω.

Και σ'αυτό το σύντομο διάστημα, πρέπει ακόμα, όχι μόνο τις πράξεις μου, αλλά και τα κίνητρά τους να φέρω στο φως, που απαιτούν για να εξακριβωθούν σαράντα τόσα χρόνια.