Русия води позорна война срещу Украйна.     Бъдете с Украйна!
Споделяне
Размер на шрифта
Оригинален текст
Размяна на местата на текста и превода

Was gesagt werden muss

Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.
 
Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.
 
Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?
 
Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.
 
Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.
 
Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.
 
Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.
 
Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.
 
Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.
 
Превод

Çfarë do duhet të themi

Pse po heshti, shumë gjatë po heshti,
atë që është më se e qartë dhe në lojërat e planeve
u ushtrua, në fundin e të cilave si të mbijetuar
ne më së shumti mund të jemi fusnota.
 
Supozimi për të drejtën e sulmit të parë,
i cili nga një hero mushkë që shtyp
dhe organizon e mashtron me festa
të cilat do ta fshinin nga faqja e dheut popullin iranian,
sepse në fushën e pushtetit të tyre
po dyshohet për një bombë atomike.
 
Por pse ia ndaloj vetes,
që ta përmendi me emër vendin tjetër,
në të cilin me vite- edhe pse në fshehtësime një potencial nuklear në rritje
por jashtë kontrolli, sepse s’ka prova
dhe nuk lejohet hyrja?
Heshtjen e përgjithshme të kësaj gjendjeje faktike,
së cilës i është nënshtruar edhe heshtja ime,
e përjetoj si një rrenë që rëndon
dhe nxitje, që nxjerr në shesh dënimin,
në çastin që nuk venerohet;
me verdiktin aq të zakonshëm “Antisemizëm”.
 
Mirëpo tash, meqë nga vendi im,
me krimet vetjake aq të moçme,
të cilat janë pa asnjë krahasim,
herë pas here të nxjerra dhe ballafaquara,
sërish dhe paqësisht afariste, edhe pse
buzëlehtazi si kthim e barazim të deklaruara,
edhe një nëndetëse në Izrael
dërgohet, specialiteti i së cilës
është që, koka bërthamore
të dretjohen atje, ku ekzistenca
e një bombe të vetme atomike është e padëshmuar
e them, atë që duhet thënë.
 
Por pse kisha heshtur kaq gjatë?
Sepse mendoja, prejardhja ime,
e cila është me njolla të cilat kurrë nuk do të hiqen,
ma ndalon, këtë fakt që është një e vërtetë,
vendit të Izraelit, me të cilin jam i lidhur
dhe dua të mbetem i tillë, t’ia besoj.
 
Pse e them vetëm tashti,
i plakur dhe me ngjyrën e fundit të pendës sime:
Fuqia atomike Izraeli rrezikon
edhe ashtu paqen e brishtë botërore?
Sepse duhet të thuhet,
atë që nesër mund të jetë tepër vonë;
dhe sepse- ne si gjermanë edhe ashtu të ngarkuar siç jemindihmaçarë të një krimi mund të bëhemi,
që është i parashikueshëm, për këtë shkak bashkëfajësia
përmes jo çfarëdo justifi kimesh
nuk do mund të hiqej.
 
Dhe ta pranojmë: nuk heshti më,
sepse jondershmëria e Perëndimit
më ka ngopur; dhe është për t’u shpresuar,
që do të jenë edhe shumë tjerë që do çlirohen nga heshtja,
shkaktarit të shenjuar të rrezikut
do t’i kërkojnë të heqë dorë nga dhuna dhe
njëkohësisht do të këmbëngulin,
që të ketë kontroll të papenguar dhe permanent
të potencialit atomik izraelit
dhe të pajisjeve atomike iraniane
përmes një instance ndërkombëtare
që do të lejohet nga qeveritë e të dyja vendeve.
 
Vetëm kështu për të gjithë ne, izraelitëve dhe palestinezëve,
dhe më tepër, të gjithë njerëzve, të cilët në këtë
rajon të okupuar nga çmendia
ngushtë pranë njëri-tjetrit të armiqësuar po jetojnë,
dhe së fundi edhe neve të na ndihmojnë.
 
Günter Grass: 3-те най-преглеждани
Коментари