Russia is waging a disgraceful war on Ukraine.     Stand With Ukraine!
  • Miguel de Unamuno

    Elegía en la muerte de un perro → Sardinian (northern dialects) translation

  • 2 translations
    English, Sardinian (northern dialects)
Share
Font size
Original lyrics
Swap languages

Elegía en la muerte de un perro

La quietud sujetó con recia mano
al pobre perro inquieto,
y para siempre
fiel se acostó en su madre
piadosa tierra.
 
Sus ojos mansos
no clavará en los míos
con la tristeza de faltarle el habla;
no lamerá mi mano
ni en mi regazo su cabeza fina
reposará.
 
Y ahora, ¿en qué sueñas?
¿dónde se fue tu espíritu sumiso?
¿no hay otro mundo
en que revivas tú, mi pobre bestia,
y encima de los cielos
te pasees brincando al lado mío?
 
¡El otro mundo!
¡Otro… otro y no éste!
Un mundo sin el perro,
sin las montañas blandas,
sin los serenos ríos
a que flanquean los serenos árboles,
sin pájaros ni flores,
sin perros, sin caballos,
sin bueyes que aran…
 
¡El otro mundo!
¡Mundo de los espíritus!
Pero allí ¿no tendremos
en torno de nuestra alma
las almas de las cosas de que vive,
el alma de los campos,
las almas de las rocas,
las almas de los árboles y ríos,
las de las bestias?
 
Allá, en el otro mundo,
tu alma, pobre perro,
¿no habrá de recostar en mi regazo
espiritual su espiritual cabeza?
La lengua de tu alma, pobre amigo,
¿no lamerá la mano de mi alma?
 
¡El otro mundo!
¡Otro… otro y no éste!
¡Oh, ya no volverás, mi pobre perro,
a sumergir los ojos
en los ojos que fueron tu mandato;
ve, la tierra te arranca
de quien fue tu ideal, tu dios, tu gloria!
 
Pero él, tu triste amo,
¿te tendrá en la otra vida?
¡El otro mundo!…
¡El otro mundo es el del puro espíritu!
¡Del espíritu puro!
¡Oh, terrible pureza,
inanidad, vacío!
 
¿No volveré a encontrarte, manso amigo?
¿Serás allí un recuerdo,
recuerdo puro?
Y este recuerdo
¿no correrá a mis ojos?
¿No saltará, blandiendo en alegría
enhiesto el rabo?
¿No lamerá la mano de mi espíritu?
¿No mirará a mis ojos?
 
Ese recuerdo,
¿no serás tú, tú mismo,
dueño de ti, viviendo vida eterna?
Tus sueños, ¿qué se hicieron?
¿Qué la piedad con que leal seguiste
de mi voz el mandato?
 
Yo fui tu religión, yo fui tu gloria;
a Dios en mí soñaste;
mis ojos fueron para ti ventana
del otro mundo.
¿Si supieras, mi perro,
qué triste está tu dios, porque te has muerto?
 
¡También tu dios se morirá algún día!
Moriste con tus ojos
en mis ojos clavados,
tal vez buscando en éstos el misterio
que te envolvía.
Y tus pupilas tristes
a espiar avezadas mis deseos,
preguntar parecían:
¿Adónde vamos, mi amo?
¿Adónde vamos?
 
El vivir con el hombre, pobre bestia,
te ha dado acaso un anhelar oscuro
que el lobo no conoce;
¡tal vez cuando acostabas la cabeza
en mi regazo
vagamente soñabas en ser hombre
después de muerto!
¡Ser hombre, pobre bestia!
 
Mira, mi pobre amigo,
mi fiel creyente;
al ver morir tus ojos que me miran,
al ver cristalizarse tu mirada,
antes fluida,
yo también te pregunto: ¿adónde vamos?
 
¡Ser hombre, pobre perro!
Mira, tu hermano,
ese otro pobre perro,
junto a la tumba de su dios, tendido,
aullando a los cielos,
¡llama a la muerte!
 
Tú has muerto en mansedumbre,
tú con dulzura,
entregándote a mí en la suprema
sumisión de la vida;
pero él, el que gime
junto a la tumba de su dios, de su amo,
ni morir sabe.
 
Tú al morir presentías vagamente
vivir en mi memoria,
no morirte del todo,
pero tu pobre hermano
se ve ya muerto en vida,
se ve perdido
y aúlla al cielo suplicando muerte.
 
Descansa en paz, mi pobre compañero,
descansa en paz; más triste
la suerte de tu dios que no la tuya.
Los dioses lloran,
los dioses lloran cuando muere el perro
que les lamió las manos,
que les miró a los ojos,
y al mirarles así les preguntaba:
¿adónde vamos?
 
Translation

Elegia pro sa morte de unu cane

Chin manu coritosta sa chietesa
abbadinau che l’at a s’iscuru cane inchietu
e como pro semper
si ch’est corcau fidele in sa mama sua,
sa terra piedosa.
 
Sos ocros suos masedos
no’nche los at a cravare prus in sos meos
chin sa tristesa de li mancare su faveddu;
no m‘at a lìnghere sa manu
nen m’at a pònnere sa conca fine in brente
pro si pasare.
 
Ello como, ite ses sonniande?
a ube si’ch’est andau s’ispìritu tuo devotu?
a non b’ind’at àteru de mundu
inube pothas torrare a bivere, pòbera béstia mea,
e a supra de sos chelos
passizare brincandemiche a costas?
 
S’àteru mundu!
Un àteru… un àteru e no custu!
unu mundu chene cane,
chene montes lenos,
chene ribos serenos
chi lis costazen àrbures serenos,
chene puzones nen frores,
chene canes, chene caddos,
chene boes laorande...
 
S’àteru mundu!
Mundu de sos ispìritos!
Ma incue, a non bi l’amus a tenner,
tot’a inghìriu a s’ànima nostra,
s’ànima de sas cosas chi l’an dau vida a issa,
s’ànima de sos sartos,
sas ànimas de sas rocas,
sas ànimas de sos àrbures e ribos,
sas de sas béstias?
 
Incue, in s’àteru mundu,
s’ànima tua, pòberu cane,
no m’at a poder pònnere sa conca ispirituale
in sa brente ispirituale mea?
Sa limba 'e s’ànima tua, s’iscuru amicu,
no l'at a lìnghere sa manu 'e s’ànima mea?
 
Cudd’àteru mundu!
Un àteru…un àteru e no custu!
Ohi, chi no as a torrare prus, pòberu cane meu,
a imbèrghere sos ocros
in cussos chi ti daban sos imperjos;
bae imbonora, sa terra ti ch’arrancat
dae chie pro tene fit ideale, deus, glòria!
 
Ma issu, su mere tristu,
t’at a tenner galu a tibe in s’àtera vida?
S’àteru mundu!...
S’àteru mundu est cussu de su puru ispìritu!
De s’ispìritu nidu!
Ohi, terribile puresa
pro de badas, bòdiu!
 
Gai non t’ap’a torrare a acatare, amicu masedu?
As a esser un ammentu, incue,
un ammentu nidu?
E cust’ammentu
non b’at a cùrrere torra a sos ocros meos?
non b’at a brincare ispipillu moghende
sa coa ritza?
Non bi l’at a lìnghere sa manu de s’ispìritu meu?
Non m’at a pompiare in ocros?
 
Cust’ammentu,
no as a esser tue, tue matessi,
mere de tue e totu, bivende una vida eterna?
Ello sos bisos tuos?
Ello sa piedade ch’as tentu sighinde fidau
sa ‘oche de sos imperjos meos?
 
Ego so istau pro tene religione, sa gloria tua;
a Deus ti ch’as sonniau sonniande a mie;
sos ocros meos pro tene sun istaos sa ventana
de s'àteru mundu.
Ite si l’ischìas, su cane meu,
ite tristu ch’est su deus tuo, pro more ca ti che ses mortu!
 
Su deus tuo si ch’at a mòrrere issu puru carchi die!
Tue ti che ses mortu chin sos ocros
cravaos in sos ocros meos,
fortzis buscàndebi in sos meos su mistériu
chi t’imbolicabat tot’a inghìriu.
Sas pupìas tuas tristas,
abituadas a ispiare sos disizos meos,
parìan dimandande:
A ube no ch’andamus, su mere?
A ube andamus?
 
A biver chin s’homine, pòbera béstia,
fortzis ti ch’at picau unu disizu iscuriosu
chi su lupu no lu connoschet;
fortzis, cando mi che ponìas sa conca
in brente
vagamente sonniabas d’esser homine
a pustis mortu!
D'esser homine, pòbera béstia!
 
Mi’, s’amigu meu iscureddu,
fidele credente meu,
ca bidende sos ocros tuos chi mi pompiaban morinde,
bidende sa mirada tua 'achèndesi bìdrina,
sa chi innantis fit issorta,
deo puru ti dimando a tibe: a ube andamus?
 
Su d’èssere homine, pòberu cane!
Millu a frade tuo,
cudd’àteru pòberu cane,
a curtz’e sa tumba 'e su deus suo, istérriu,
apeddande a sos chelos,
est mutinde a sa morte!
 
Tue ti che ses mortu in masedesa,
chin durcura,
intregandetiche a mie in sa suprema
resinnadesa de sa vida;
ma issu, su ch’est abbochinande
a curtz’e sa tumba de su deus, de su mere suo,
non b’ischit mancu a mòrrere.
 
Tue cand’is morinde presentìas vagamente
de biver torra in s’ammentu meu,
de non ti che morrer de su totus,
ma frade tuo miséru
si ch’est bidende belle mortu in vida,
belle perdiu
e apeddat a chelu imbocande sa morte.
 
Pasatiche in pache, pòberu cumpanzu meu,
pasatiche in pache; prus trista
est sa sorte de deus tuo chi no sa tua.
Sos deos pranghen,
sos deos pranghen cando si che morit
su cane chi lis aìat lintu sa manu,
chi los aìat pompiaos in ocros,
e pompiàndesilos goi lis dimandabat:
a ub’est chi semus andande?
 
Comments