✕
Eredeti dalszöveg
2 fordítások
من و تو، درخت و بارون... szöveg
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
من درختم تو باهار
[همخوانی]
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
من درختم تو باهار
[همخوانی]
ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه
میون جنگلا تاقم می‌کنه
ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه
میون جنگلا تاقم می‌کنه
تو بزرگی مثِّ شب،
اگه مهتاب باشه یا نه،
تو بزرگی
مث شب
خود مهتابی تو اصلا،
خود مهتاب
مث شب گود و بزرگی،
مث شب
اگه روزم که بیاد،
تو تمیزی
مث شبنم
مث صبح
[همخوانی]
اگه روزم که بیاد،
تو تمیزی
مث شبنم
مث صبح
تو مث مخمل ابری
مث بوی علفی
مث اون ململ مه، نازکی
اون ململ مه
که رو عطر علفا
هاج و واج مونده مردد
میون موندن و رفتن،
میون مرگ و حیات
مث برفایی تو
اگه آبم که بشن برفا و عُریون بشه کوه،
تو همون قلّه‌ی مغرور و بلندی،
تو همون قلّه‌ی مغرور و بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می‌خندی
ناز انگشتای بارون تو، باغم می‌کنه
میون جنگل‌ها،
تاقم می‌کنه
- باهارم:
The poet Ahmad Shamlou, has written in this form بهار vs باهار
✕
| Köszönet ❤ |  |  |
| 3 alkalommal köszönték meg | ||
Kűldve: 
aariapoor 2021-03-30
aariapoor 2021-03-30Khashayar Etemadi: Top 3
| 1. | دلشوره (Delshooreh) |
| 2. | من و تو، درخت و بارون... (Man o Tow, Derakht o Bāroon...) |
| 3. | دلت می‌خواد کی باشم؟ (Delet Mikhaad Ki Baasham?) |
Collections with "من و تو، درخت و ..."
| 1. | Ahmad Shamlou |
Idioms from "من و تو، درخت و ..."
| 1. | هاج و واج |
Hozzászólások
Fantasy
شعر: احمد شاملو
آهنگساز: شادمهر عقیلی
سال انتشار: 1374 (1995)
🔗⤴ متن اصلی شعر در تارنمای شاملو
من و تو، درخت و بارون …
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ــ
نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه
میونِ جنگلا تاقم می‌کنه.
تو بزرگی مثِ شب.
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی
مثِ شب.
خودِ مهتابی تو اصلاً، خودِ مهتابی تو.
تازه، وقتی بره مهتاب و
هنوز
شبِ تنها
باید
راهِ دوری‌رو بره تا دَمِ دروازه‌ی روز ــ
مثِ شب گود و بزرگی
مثِ شب.
تازه، روزم که بیاد
تو تمیزی
مثِ شبنم
مثِ صبح.
تو مثِ مخملِ ابری
مثِ بوی علفی
مثِ اون ململِ مه نازکی:
اون ململِ مه
که رو عطرِ علفا، مثلِ بلاتکلیفی
هاج و واج مونده مردد
میونِ موندن و رفتن
میونِ مرگ و حیات.
مثِ برفایی تو.
تازه آبم که بشن برفا و عُریون بشه کوه
مثِ اون قله‌ی مغرورِ بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می‌خندی...
من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار،
نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه
میونِ جنگلا تاقم می‌کنه.