✕
Eredeti dalszöveg
Μαραμπού
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο
πως τις γυναίκες μ’ ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ’ αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν’ όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το `μαθε ποτέ, γιατί δεν το `πα σε κανένα.
Μ’ απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ’ ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα σαν άνθος έμοιαζε αλπικό
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού `χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ’ τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ’ το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ’ αυτήν που θα `φευγε την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ’ στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να `πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκι, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ’ άρπαξ’ απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ’ τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».
Όταν την είδα και στο φως τα’ αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ’ ένα δέος αλλόκοτο, σαν να `χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά... μα έβγαλε μια φωνή
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... μ’ απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ’ αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ’ είχαν συχωρέσει...
Το χέρι τρέμει... ο πυρετός... ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω
Kűldve: 
evfokas 2015-04-20
evfokas 2015-04-20Fordítás
Marabou
The shipmates I lived with say this about me
that I'm a rugged perverted son of a bitch
that I hate women in a twisted way
and that I never go to bed with them
Moreover, they say that I do hashish and coke
that some passion keeps me ghastly and hideous
and I have my whole body deeply stained
with obscene drawings, repulsively bizarre
Moreover, they say extremely horrible things
but these are huge and fabricated lies
and no one ever learned the one thing that cost me
lethal wounds, because I haven't told anyone
But tonight, now that the tropical night fell
and the flocks of marabous are leaving to the west
something tenaciously urges me to write on paper
this thing that became my everlasting hidden wound
Back then I was a cadet on a glorious liner
and we were sailing between Egypt and southern France
It was then when I met her, she looked like an alpine flower
and we were bound together by a close brotherly friendship
Classy, refined and melancholy
daughter of a wealthy Egyptian who had committed suicide
she ferried her sorrow to distant countries
in case she could forget about it there
She was almost always hanging on Bashkirtseff's journal
and passionately loved the Saint (Teresa) of Ávila
she often recited sad french verses
and she stared for hours and hours at the blue expanse
And I, who knew only the bodies of prostitutes
and had a weak-willed soul battered by the seas
in front of her I recovered the childish joy
and, as if she were a prophet, I listened ecstatic to her speaking
I put a small cross around her neck
and she presented me with a big purse
and I was the most mirthless man on earth,
When we arrived there at the city where she would leave
I was thinking about her many times on freighters
as a pillar of mine and my guardian angel
and a photograph of her at the bow was for me
an oasis, which one meets in the heart of the sand
I think I should stop right here
my hand is trembling, the hot wind inflames me
some exquisite tropical flowers of the river are stinking
and a stupid marabou is snarling further down
I'll go on!... One night at an unfamiliar port
I was terribly drunk on whiskey, gin and beer
and around midnight, staggering heavily
I took the road towards the bawdy, misplaced houses
Lewd women there were pulling the mariners around
one of them suddenly snatched, laughing, my hat
(an old french habit of street whores)
and I went after her almost against my will
A room narrow, small, lousy like all the rest
lime was falling off in pieces from the walls
and she, a human wreck that spoke hoarsely
with dark, strange, demoniac eyes
I told her and she turned out the light; we lay together
my fingers could clearly count her bones
she stank of absinthe; I woke up, as poets say:
"as soon as dawn started strewing its rose petals"
When I saw her in the light, it was a pale morning
she seemed sad, but so hellish
that with a weird awe, as if I got frightened
I took out my wallet to pay her in a hurry
Twelve french francs... but she uttered a cry
and I saw her looking once at me with angry eyes
and once at my wallet... but I was left dumbstruck too
when I saw a cross hanging around her neck
Forgetting about my hat I hurried out like a madman
like a madman who constantly falters and gapes
carrying in my blood a terrible illness
that is still tormenting my body excruciatingly
The shipmates I lived with say this about me
that years now I've never gone to bed with a woman
that I'm a total scumbag and I sniff coke
but if the poor fellows knew they would have forgiven me
My hand trembles... the fever... I got completely carried away
staring at a stock-still marabou on the shore;
and so since it's too staring persistently back at me
I think that in loneliness and silliness I'm just like it
✕
Collections with "Μαραμπού"
| 1. | Pirate inspired songs |
Nikos Kavvadias: Top 3
| 1. | Θεσσαλονίκη (Thessaloníki) |
| 2. | Σταυρός του Νότου (Stavros tou notou) |
| 3. | Μαραμπού (Marabou) |
Hozzászólások
Oroszország gyalázatos háborút folytat Ukrajna ellen. Állj ki Ukrajnával!
A fordítóról
This translation is Intellectual Property of evfokas, unless indicated otherwise by a Translation Source field, and is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License