https://www.instagram.com/p/CRBgFZPj5pV/

سرایش: عباس موزون
تیرماه ۱۴۰۰

پی نوشت:
تقدیم ترجمانی از شعر به درخواست تنی چند از شما سروران :

بیت اول اشاره به احترام خداوند به «اختیار انسان» است.
حضرتش جل و علا بر عهد خود مبنی بر مختار بودن انسان در دوران عمر چنان پایبند است که اگر کسی خدای ناکرده برای نماز صبح خود را از نور ارتباط محروم کند و از اطرافیان نخواهد برای نماز بیدارش کنند شرعا کسی مکلف به بیدار کردنش نیست و یا اگر حتی قاتلی برای قتل دیگری نقشه بکشد خداوند جلوی او را نمی‌گیرد. (البته از تبصره ها بگذریم).
اما در عین حال اگر در حالت عمومی کسی دل خود را محروم از نور ارتباط با خدا و قلبش را سنگ و سنگین کند خداوند با او کینه ورزی و دشمنی و لجاحتی ندارد که بخواهد سنگ بودن او را افزون و بدتر کند ( البته باز تبصره ها مقصود. بنده نیستند).

بیت دوم: اشاره به احترام پروردگار به دعا و نورجویی بندگان است
با وجود اختیار و آزادی افراد در بدی یا خوبی، پروردگار برای کسی که عمری برای دریافت رحمتش دم به دم در انتظار امواج پاکی بخش و شوینده ی او قیام کرده و‌ از او طلب پاکی و نور و مهر میکند ، با امواج رحمت و پاکی آفرین مدام به وجودش سر میزند .
میشویدش و بدی ها و سختی ها و سنگی ها را از او می‌تراشد.

مفهوم کلی رباعی:
بد بودن یا خوب بودن به واسطه ی اختیار اعطایی ، در انتخاب خود انسان است و خداوند در این اختیار (در حالت عمومی) دخالت نمیکند تا در دوران حیات هرآنچه را در این آزمون مایل است مختارانه به دست آورد.
اختیار از بالاترین نعمت هایی است که به آدمی اعطا و از سوی خداوند مقدس و معتیر شناخته شده و این ماییم که با نوع کاربری دوگانه از آن یا رستگار میشویم یا گرفتار.