Κατά τη διάρκεια του φασισμού και της παντοδυναμίας των φασιστών του Μουσολίνι, οι Ελληνόφωνοι της Κάτω Ιταλίας αναγκάστηκαν να μιλούν μόνο την ιταλική γλώσσα.
Σε διαφορετική περίπτωση, απειλούνταν με αποκεφαλισμό!
Τα Γραικάνικα, δηλαδή η διάλεκτος των Ελλήνων στην Απουλία και στην Καλαβρία, σταδιακά σταμάτησαν να μιλιούνται, αλλά συνέχισαν να τραγουδιούνται.
Μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, οι Ελληνόφωνοι των χωριών της Κάτω Ιταλίας έδιναν καθημερινά μάχη επιβίωσης.
Οι περισσότεροι έφευγαν για τη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ελβετία, ως εργάτες στη «μινιέρα», δηλαδή στο ορυχείο.
Άφηναν πίσω τις οικογένειες, τους φίλους, τις γειτονιές, τη ζωή τους. Γυρνούσαν πίσω, αν όλα είχαν πάει καλά, μια φορά τον χρόνο, για λίγες ημέρες.
Ολόκληρα χωριά ερήμωσαν, από άνδρες που ξενιτεύτηκαν, για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Κάποιοι δεν κατάφεραν να γυρίσουν. Πέθαναν εκεί.
Το τραγούδι, μιλάει για τη μετανάστευση και το κλάμα της γυναίκας, που αποχωρίζεται τον μετανάστη άντρα της.
Γράφτηκε από τον Franco Corliano στο χωριό Calimera του Σαλέντο και περιγράφει τις δύσκολες στιγμές της οικογένειας, που μένει πίσω, αλλά και τον ιδρώτα του εμιγκρέ (μετανάστη) στα μεταλλεία και τα κάρβουνα «για να παχύνει τα αφεντικά με τη δουλειά του».