Κάποτε1η πρασινάδα, την ώρα που της γης οι δρόμοι συντονίζονταν στην κατηφόρα, τέντωνε γλυκά τoυς μίσχους της κι άναβε τη φεγγοβολιά της. Οι ιππότες της μέρας γεννιόντουσαν μαζί με την αγάπη τους και τα κάστρα των αγαπημένων τους μετρούσαν τόσα παράθυρα όσες είναι και οι ήπιες θύελλες μιας αβύσσου.

Κάποτε η πρασινάδα γνώριζε χίλια συνθήματα που δεν ακύρωνε το ένα το άλλο. Ήταν αυτή που στήριζε τα δακρύβρεχτα πρόσωπα. Ξόρκιζε τα ζώα, έδινε καταφύγιο στο σφάλμα. Έφτανε μέχρι εκεί που φτάνει ο ουρανός ο οποίος έχει νικήσει το χρόνο και έχει ξαλαφρώσει τον πόνο.

Κάποτε η πρασινάδα ήταν καλή με τους τρελούς και εχθρική με τους δήμιους. Γινόταν ένα με τον προθάλαμο του παντοτινού. Τα παιχνίδια που σκάρωνε είχαν φτερά σε κάθε τους χαμόγελο ( εξίσου αφορισμένα παιχνίδια όσο και φευγάτα). Δεν ήταν σκληρή απέναντι σε εκείνους που έχοντας χάσει το δρόμο τους, εύχονται να τον έχουνε χάσει για πάντα.

Κάποτε η πρασινάδα είχε ορίσει η νύχτα να αξίζει λιγότερο από τη δύναμή της, οι πηγές να μην περιπλέκουν για το κέφι τους τη ροή τους, ο γονατισμένος σπόρος να είναι ήδη κατα το ήμισυ στο ράμφος του πουλιού. Κάποτε, η γη κι ο ουρανός αλληλομισιούνταν αλλά η γη κι ουρανός ήτανε ζωντανοί.

...Η ανεξάντλητη ξηρασία (τώρα) ρέει. Ο άνθρωπος είναι ένας ξένος για την αυγή. Ωστόσο, στην αναζήτηση μιας ζωής που η φαντασία ακόμα να μπορέσει να συλλάβει, υπάρχουν κάποιοι επιθυμίες που σπαρταράνε, κάποια μουρμουρίσματα που έρχονται αντιμέτωπα το ένα με το άλλο και παιδιά σώα και αβλαβή που

ανακαλύπτουν.