Ξέρετε, σ’ αυτή την πόλη ένας καλλιτέχνης χρειάζεται στ' αλήθεια πολύ χώρο όταν προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό. Χρειάζετ' ένα μέρος όπου θα καλλιεργήσει τον δικό του κόσμο, πολύ μακριά απ’ τον πραγματικό κόσμο γύρω του.

Εγώ είμαι τυχερή: ζω ακριβώς στη μέση τού «H» (έιτζ) τής επιγραφής «Hollywood», και κάπως έτσι περνάω τις περισσότερες νύχτες μου: κουρνιάζω ψηλά, πάνω απ’ το χάος που στριφογυρνάει μες στην Πόλη των Αγγέλων από κάτω. Τώρα μη με παρεξηγήσετε - μ’ αρέσει ποτέ-πότε να βουτάω το δάχτυλο στο βούρκο και τη λάσπη τής πόλης, ειδικά τις Τρίτες. Όμως, ειλικρινά, όταν είμαι στη μέση τής δημιουργίας ενός δίσκου, ιδίως τώρα που ο κόσμος βρίσκεται σε ταραχώδη κατάσταση, πιστεύω πως έχω στ’ αλήθεια ανάγκη να απομακρύνω πολύ τον εαυτό μου απ’ την πραγματική ζωή, προκειμένου ν' αναλογιστώ ποια πρέπει νάναι η συμβολή μου στον κόσμο σε τέτοιους σκοτεινούς καιρούς.

Κ’ έχω έτσι κάθε πρωί την πολυτέλεια ν’ αναρωτιέμαι: «Τι να μαγειρέψω σήμερα για τα παιδιά; Κάτι καυτερό; Κάτι που νάναι λιγάκι πικρό αλλά στο τέλος γλυκό; Ή μήπως να πάρω ρεπό, να κλείσω την κουζίνα και να ξοδέψω λίγη ώρα δείχνοντάς τους την αγάπη μου;». Διότι μερικές φορές το να βγάζεις προς τα έξω την αγνότητα της καρδιάς σου και τις καλές προθέσεις σου είν' η πιο πολύτιμη συμβολή που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης.

Επομένως, ακόμα κι αν ο καιρός μας μοιάζει λιγάκι ακραίος, δε διαφέρει τόσο από εκείνα που έζησαν άλλες προηγούμενες γενιές. Ωστόσο, μέσα σ’ όλη αυτή την αβεβαιότητα, και καθώς περνάμε από τη μια εποχή στην άλλη, δεν θα διάλεγα άλλο μέρος για να ζήσω από την καρδιά τού Hollyweird(*), φτιάχνοντας αυτό τον δίσκο για σας. Γιατί εσείς κ’ η μουσική κι αυτό το μέρος είστε ο έρωτάς μου, η ζωή μου, ο πόθος μου για ζωή.