με βλέπεις ὡς βάρβαρον ἄγριον
καὶ δῆθεν οὕτος ἔμφρων ὀρθῶς ἔγνως τὸ πᾶν
οὃδ' ἔμαθον ἐγώ πῶς ἄγριος σοῖ δοκῶ
μοῖ γὰρ σὺ ἐκφαίνεις πᾶν ἀγνώς
χώραις προσβαλὼν αὐτὰς ἐμβάλλεις
ὡς ἄψυχους φωνοῦσας ἁρταγήν
αἰσθάνομαι δὲ θηρὶ, δένδρῳ, πέτρᾳ
ὄντα θῦμον τε ζωήν τε καὶ γνώμην
ἡγεῖ δὲ μόνον γένος ὄντως γένος
τὸ παραπλήσιον ἔχον πρόσωπον
ἴχνεα δὲ ξένου μεταστείξας
ἃ οὒκ ᾔδης νῦν μαθήσῃ οὒκ εἰδώς
ἄρα λύκων βοήν εἰς σελήνην ἀκούεις;
ἀστέρας δ' ἐπύθου τί σαίρουσιν;
ὅρεος πολυφήμου ὀμφῇ μέλπεις;
ἔχον χρώματα τοῦ ανέμου ἐν τῇ ψυχῇ;
ἔχεις χρώματα τοῦ ανέμου ἐν τῇ ψυχῇ;
φλέξω τῆς ὕλης ὀρφναῖους στίβους
δρέψῃ δ'ἡλιοβλήτους γῆς καρπούς
ἀπείρῳ δ'ἐν πλούτῳ κυλινδομένος
ἀγάπησον καὶ ἀτίζων τὸ κέρδος
κασίγνητοι μοῖ ῥεῖθρα καὶ χειμώνες
ἐρωδιός καὶ ἔνυδρις φιλοῖ
καὶ ἡμεῖς πάντες κύκλῳ ἐν αἰώνιω
ἀλλήλων ἐσμέν ἆεν ἀνανγκαῖοι
ἅκρη ἡ δρῦς πόσῳ βλαστήσει;
εἰ γε κόψεις οὔποτε σὺ ὄψῃ
οὔδε λύκων βοήν εἰς σελήνη ἀκούσῃ
τί γὰρ διαφέρει ἡ χροιά,
εἰ ὄρεος πολυφήμου ὀμφῇ μέλπεις
ἔχων χρώματα τοῦ ανέμου ἐν τῇ ψυχῇ;
κρατῶν γὰρ ἀρούρης οὐδέν καρπίσεις εἰ μὴ
ἕξεις χρώματα τοῦ ανέμου ἐν τῇ ψυχῇ