Tłumaczenie "Cinderella Search" to była dla mnie wielka lekcja, zarówno hiszpańskiego, jak i tego, że nie należy tłumaczyć dosłownie, tak jak za pierwszym razem na polski i na hiszpański, bo efekt końcowy, choć teoretycznie poprawny, to nie brzmi dobrze i jest za bardzo rozwlekły.

Myślę, że nie potrzeba tak głęboko analizować niektórych fragmentów. "Circus" to dla mnie po prostu "cyrk". Nawet jest takie powiedzenie "Ale cyrk!", dotyczące śmiesznej, absurdalnej lub bardzo zagmatwanej sytuacji, z której trudno znaleźć wyjście - tak jak w tamtej piosence.

W konsekwencji facet przy każdym kolejnym związku zachowuje tak, się jak akrobata cyrkowy, który chodzi po linie, ale w odróżnieniu od niego nie używa siatki asekuracyjnej (net -> safety net), więc bardzo ryzykuje. Tak to rozumiem.

Oczywiście, Twoje tłumaczenie też ma sens, ale obawiam się,że taka interpretacja idzie zbyt daleko i nie bardzo wtedy wiadomo co zrobić z ostatnim wersem, by pasował do całości.

Płyta Pink Floydów ukazała się w 1983 roku, a "Fugazi”w 1984, ale był nagrywany od 1983.

Szczerze mówiąc nie widzę nawiązania do Pink Floydów, mimo że utwory te dotyczą problemu alkoholizmu, jednakże w „Paranoid Eyes”, jest on konsekwencją wojny. Po wojnie w Afganistanie ruscy żołnierze też chlali na potęgę, więcej niż ustawa przewiduje, a dodatkowo do Związku Radzieckiego wraz z ich powrotem zawitały narkotyki, które wcześniej praktycznie nie były obecne.

Parę lat temu o koncercie Fisha dowiedziałem się o jeden dzień za późno. Byłem wściekły, że przegapiłem, ale jak zobaczyłem w necie fragmenty tego koncertu, to wściekłość mi przeszła. Fish był tak nawalony, że język mu się plątał i nie był w stanie śpiewać, ale uparcie próbował.

Artyści na ogół nie stronią od alkoholu - Joe Cocker nie był wyjątkiem - ale na koncertach to się przeważnie nie rzuca w oczy. Clive Nolan sprawiał wrażenie zupełnie trzeźwego po jednej butelce wiśniówki, ale była znacznie słabsza od Jacka Danielsa, którego wcześniej zwykł popijać w trakcie koncertów.

Chris de Burgh w drugiej połowie czterogodzinnego koncertu obalił prawie całą połówkę polskiej siwuchy i był tylko „wesolutki”. Pod koniec dopiero trochę było widać, że nie jest całkiem trzeźwy:

„On the rebound” to to samo co „on the richochet” – inaczej mówiąc „z odbicia” i dotyczy sytuacji, w której facet po rozstaniu, nim ochłonie po poprzednim związku, próbuje jak najszybciej znaleźć nową kochankę, tak by pokazać poprzedniej, że inne kobiety na niego lecą, i by wzbudzić w niej zazdrość. I to się nigdy dobrze nie kończy.

Hammill ma kilka dobrych muzycznie dobrych kawałków, ale to wyjątki. Natomiast jest przede wszystkim poetą, a my przecież tłumaczymy teksty, a nie muzykę.