Αγαπημένα
Μερίδιο
Font Size
Πρωτότυποι στίχοι
Swap languages

Ophélie

Sur l'onde calme et noire où dorment les étoiles
La blanche Ophélia flotte comme un grand lys,
Flotte très lentement, couchée en ses longs voiles...
– On entend dans les bois lointains des hallalis.
 
Voici plus de mille ans que la triste Ophélie
Passe, fantôme blanc, sur le long fleuve noir;
Voici plus de mille ans que sa douce folie
Murmure sa romance à la brise du soir.
 
Le vent baise ses seins et déploie en corolle
Ses grands voiles bercés mollement par les eaux;
Les saules frissonnants pleurent sur son épaule,
Sur son grand front rêveur s'inclinent les roseaux.
 
Les nénuphars froissés soupirent autour d'elle;
Elle éveille parfois, dans un aune qui dort,
Quelque nid, d'où s'échappe un petit frisson d'aile :
– Un chant mystérieux tombe des astres d'or.
 
II
 
Ô pâle Ophélia ! belle comme la neige !
Oui tu mourus, enfant, par un fleuve emporté!
– C'est que les vents tombant des grands monts de Norwège
T'avaient parlé tout bas de l'âpre liberté;
 
C'est qu'un souffle, tordant ta grande chevelure,
A ton esprit rêveur portait d'étranges bruits;
Que ton cœur écoutait le chant de la Nature
Dans les plaintes de l'arbre et les soupirs des nuits;
 
C'est que la voix des mers folles, immense râle,
Brisait ton sein d'enfant, trop humain et trop doux ;
C'est qu'un matin d'avril, un beau cavalier pâle,
Un pauvre fou, s'assit muet à tes genoux !
 
Ciel! Amour! Liberté! Quel rêve, ô pauvre folle !
Tu te fondais à lui comme une neige au feu :
Tes grandes visions étranglaient ta parole
– Et l'infini terrible effara ton oeil bleu !
 
III
 
– Et le poète dit qu'aux rayons des étoiles
Tu viens chercher, la nuit, les fleurs que tu cueillis,
Et qu'il a vu sur l'eau, couchée en ses longs voiles,
La blanche Ophélia flotter, comme un grand lys.
 
Μετάφραση

Οφηλία

                                               Ι
 
Τ' άστρα κοιμούνται στο βαθύ, και ήρεμο επάνω κύμα
που, μέγας κρίνος, ελαφρά η λευκή Οφηλία πλέει'
γερτή στων άσπρων πέπλων της το θανάσιμο ντύμα'
το δάσος μόνο ακούγεται βαθιά να σιγοκλαίει.
 
Πάνω από χίλια χρόνια τώρα η θλιβερή Οφηλία
φάντασμα λευκό στο μελανό ποτάμι αργά διαβαίνει
πάνω από χίλια χρόνια τώρα η θεία της μανία
στο εσπέριο αγέρι την πικρήν ωδή της ανασαίνει.
 
Η αύρα φιλάει τα στέρνα της και σε μπουμπούκια ανοίγει
το πλατύ πέπλο που απαλά λικνίζουν τα νερά'
κλαίουσες ιτιές στον δρόμο της γέρνουν πένθιμα ρίγη'
στ' ονειροπόλο μέτωπο καλάμια τρυφερά.
 
Στενάζουν τα μαρασμικά νούφαρα ολόγυρά της
και κάποτε ξυπνάει σε μια φωλιά που αποκοιμάτο
τον τρόμο μιας μικρής καρδιάς και το αναφτέριασμά της
"Ένα τραγούδι μυστικό κυλάει απ' τ' άστρα κάτω.
 
                                                ΙΙ
 
Χλωμό παιδί με του χιονιού την ομορφιά, Οφηλία,
που ένα οργισμένο σ' έσυρε ποτάμι, ελαφρό γέρας!
Είναι που απ' τα Νορβηγικά βουνά ο βαρύς αγέρας
σου μίλησε σιγά για την πικρήν ελευθερία.
 
Είναι που μι' άγνωστη πνοή χτυπώντας σου την κόμη,
με ήχους εξαίσιους το βαθύ σου πνεύμα είχε μεθύσει'
είναι που οι θρήνοι των δεντρών και της νυχτιάς οι τρόμοι,
της φύσης μήνυμα, μεσ' στην καρδιά σου είχαν μιλήσει.
 
Είναι που η θάλασσα η βουερή με το παράπονό της
εσπάραζε τα τρυφερά, τα παιδικά σου στήθη'
Είναι που έν' απριλιάτικο πρωινό χλωμός ιππότης,
φτωχός τρελλός στα γόνατά σου εμπρός ελησμονήθη.
 
Ουρανός, έρωτας, ελευθερία! Φτωχή τρελλή
έλυωσες στ'  όνειρό σου σαν το χιόνι στην φωτιά.
Το πνιγερό σε κάλυψε της φαντασίας φιλί.
Του απείρου ο τρόμος σου έσβησε τη γαλανή ματιά.
 
                                                 ΙΙΙ
 
Κι ο ποιητής λέει πως ζητάς, κάθε νυχτιά, στ' αστέρια
τ' άνθη που κάποτε έδρεψαν τα λυρικά σου χέρια'
κι ότι είδε, κρίνο μυθικό, στο κύμα, να διαβαίνει
την Οφηλία μεσ' στα λευκά της πέπλα τυλιγμένη.
 
Συλλογές με "Ophélie"
Arthur Rimbaud: Κορυφαία 3
Σχόλια
makis17makis17
   Τρί, 26/12/2017 - 20:50

Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία!!! *heart*

Καθότι δεν είναι δική μου(απλώς μπήκα στον κόπο να την αντιγράψω από ένα βιβλίο), είμαι σίγουρος ότι θα σε ευχαριστεί και ο ίδιος ο μεταφραστής που μια μετάφρασή του σε ποιήμα του Ρεμπώ έτυχε άριστης αξιολόγησης πολλές δεκαετίες αργότερα μέσα από κάποια ιστοσελίδα με την ονομασία "Lyrics Translate" και από μια κοπέλα με εξαιρετικό γούστο και κλίση στην υποκριτική!

*wink* *give_rose*

Akis KanarisAkis Kanaris    Τετ, 03/01/2018 - 12:04

Μάκη, μπράβο για τη δημοσίευση της μετάφρασης! Δεν την είχα υπόψιν μου. Ο Γεραλής ήταν και καλός ποιητής - αν έχεις κι άλλες και δε σου είναι κόπος βάλε! Μήπως μπορείς να μου πεις σε ποιο βιβλίο τη βρήκες; Η Οφηλία έχει μεταφραστεί πολύ καλά από τον Αλ. Μπάρα (κι αυτός καλός ποιητής - παλιότερος, βέβαια). Αν σ' αρέσει να συγκρίνεις μεταφράσεις, πες μου να τη βάλω.

makis17makis17
   Πέμ, 04/01/2018 - 11:43

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιό σου!

Φυσικά και να την βάλεις αν δεν σου κάνει κόπο.

Δυστυχώς το βιβλίο δεν μπορώ να σου πω ακριβώς ποιό είναι γιατί είναι σε άθλια κατάσταση.

Δεν είναι ακριβώς βιβλίο αλλά απομεινάρια βιβλίου (λείπουν πολλές σελίδες, δεν υπάρχει εξώφυλλο η οπισθόφυλλο και δεν βρίσκω τον εκδότη), και το είχα βρει το καλοκαίρι στο
παλιό σπίτι που έμενε η γιαγιά μου σε κάτι πακέτα με παλιά περιοδικά και βιβλία.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι "Ανθολογία Ελληνικής Ποίησης" (δεν λέει τίποτα απολύτως αυτό) και πολλά από τα ποιήματα είναι επαναδημοσιεύσεις από την Νέα Εστία. Το πιθανότερο είναι και αυτό να είναι από εκεί, άρα πρόκειται για μια συλλογή ποιημάτων διαφόρων ποιητών που έτυχαν κάποιας έκδοσης ενός εκδοτικού οίκου, άγνωστου ποιού...

Akis KanarisAkis Kanaris    Πέμ, 04/01/2018 - 15:05

Μάλιστα, κατάλαβα! Θα τη βάλω τη μετάφραση. Ο τίτλος, πάντως, που μου λες είναι «ύποπτος»: μα πώς γίνεται να είναι «ανθολογία ε λ λ η ν ι κ ή ς ποίησης» και νάχει μέσα ποιήματα ξ έ ν ω ν ποιητών; Τέλος πάντων, δε βαριέσαι!.. Είναι ωραίο, όπως και νάχει το εύρημά σου.

makis17makis17
   Παρ, 05/01/2018 - 02:21

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω, αλλά δεν μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση καθώς σε ένα άλλο βιβλίο που τιτλοφορείται
"Νεοελληνική Ποιητική Ανθολογία Παπύρου" των εκδόσεων Πάπυρος του 1995 έχω βρει ποιήματα του Charles Pierre Baudelaire σε μετάφραση του Γιώργη Σημηριώτη, όπως και άλλες μεταφράσεις...
Εντούτοις, ο τίτλος είναι αυτός που γράφω παραπάνω.
Βέβαια, αυτές «χάνονται» στην πληθώρα των ποιημάτων των Ελλήνων ποιητών, όμως υφίσταται τέτοιο θέμα.

makis17makis17
   Πέμ, 05/04/2018 - 13:38

Ευχαριστώ πολύ για την ευγενική αξιολόγηση!!

Ioannis PapalexandrakisIoannis Papalexandrakis    Πέμ, 05/04/2018 - 14:27

πως το βλεπετε ετσι: ? (συγνωμη για το θρασος...)

Τ' άστρα κοιμούνται στο βαθύ, και ήρεμο επάνω κύμα
που, μέγας κρίνος, ελαφρά η λευκή Οφηλία πλέει'
γερτή στων άσπρων πέπλων της θανατερό της ντύμα'
το δάσος μόνο ακούγεται βαθιά να σιγοκλαίει.

Πάνω από χίλια χρόνια πια η θλιβερή Οφηλία
ίσκιος λευκός στο μελανό ποτάμι αργά διαβαίνει
πάνω από χίλια χρόνια πια η θεία της μανία
στο εσπέριο αγέρι την πικρήν ωδή της ανασαίνει.

makis17makis17
   Πέμ, 05/04/2018 - 14:45

Παρακαλώ, είναι πολύ ωραία και ποιητική η λέξη "ίσκιος" απ' ότι "φάντασμα" και ταιριάζει απόλυτα (όπως και το χρονικό επίρρημα).
Ευχαρίστως θα την άλλαζα αν η μετάφραση ήταν δική μου.
Απλώς εδώ έχω μεταφέρει αυτούσιο το κείμενο της μετάφρασης του Γιώργου Γεραλή.

Ioannis PapalexandrakisIoannis Papalexandrakis    Παρ, 06/04/2018 - 03:00

εκτος απο αυτο με την λεξη φαντασμα περισευει μια συλαβη και κατασττρεφετε ο δεκαπεντασυλλαβος και το μετρο του ποιηματος. το ιδιο συμβαινει και στον τριτο στιχο .

Akis KanarisAkis Kanaris    Τετ, 18/04/2018 - 10:25

Θεμιτές οι αλλαγές σου, Ιωάννη. Γενικά εγώ τη μετάφραση του Γεραλή τη βρίσκω αρκετά προβληματική σ' ορισμένα σημεία. Τη λέξη, πάντως, «φάντασμα» θα την κρατούσα μάλλον, εφόσον στο πρωτότυπο γράφει fantôme - «ίσκιος» δεν είναι κακό, όπως και νάχει. Μια σημείωση, όμως: η μτφρ. δεν είναι έμμετρη, μόνον ομοιοκατάληκτη. Αν κάποιοι στίχοι είναι 15 συλλαβές, έγινε τυχαία.