Amalia

• 1. Fado (pol. los, przeznaczenie) - do gatunek muzyczny, który powstał w XIX w. w biednych dzielnicach miast portowych w Portugalii, głównie w lizbońskich kwartałach Alfama i Mouraria. Fado jest melancholijną pieśnią wykonywaną przez jednego wokalistę przy akompaniamencie dwóch gitar. Często muzykę tę określa się jako portugalski blues. Istnieją dwa podstawowe rodzaje klasycznego fado: fado z Lizbony (śpiewane zarówno przez mężczyzn jak i kobiety) i śpiewane wyłącznie przez mężczyzn fado z Coimbry. Za pierwszą pieśniarkę fado uznaje się Marię Severę, ale za tę najwybitniejszą, okrzykniętą mianem królowej i międzynarodowym symbolem Portugalii uważa się Amálię Rodrigues. To właśnie ona stała się wzorcem tego gatunku. W latach dziewięćdziesiątych XX w. fado zaczęło przeżywać swój renesans, głównie za sprawą pojawienia się na scenie nowego pokolenia artystów śpiewających zarówno klasyczne, jak i współczesne fado. Do najwybitniejszych z nich należeli Dulce Pontes, Mariza, Mísia, Cristina Branco, Mafalda Arnauth, Carminho, Aldina Duarte, Camané, Paulo Bragança i Kátia Guerreiro. Niektórzy z nich odnieśli również sukces poza granicami swojego kraju, np.: Mariza odnosi duże sukcesy w Wielkiej Brytanii, Dulce Pontes – w Hiszpanii, Cristina Branco – w Holandii, a Mísia – we Francji. Muzyka fado jest uprawiana wyłącznie w Portugalii. Wyjątek stanowi Japonia, gdzie znajduje się niewielkie grono artystów wykonujących tę muzykę w języku japońskim (chociaż zdaniem purystów gatunkowych fado zaśpiewane w innym języku niż portugalski przestaje być fado). Innym wyjątkiem jest holenderska artystka Nynke Laverman, która, zainspirowana twórczością Cristiny Branco, nagrała płytę z utworami fado śpiewanymi w języku fryzyjskim. W dniu 27 listopada 2011 roku fado, jako styl popularnych pieśni został wpisany na listę niematerialnego światowego dziedzictwa UNESCO.
• 2. Amalia, a właściwie Amália da Piedade Rodrigues - to portugalska piosenkarka, urodziła się w Lizbonie 23 lipca 1920 r., zmarła 6 października 1999 r. także w tym mieście. Była wybitną portugalską śpiewaczką gatunku fado, powszechnie uważaną za najwybitniejszą reprezentantkę tego gatunku. Mimo że pochodziła z ubogiej rodziny, zamieszkującej nadrzeczną dzielnicę Lizbony, cały świat poznał ją jako „Królową fado”. Jako że fado odegrał w kulturze portugalskiej ogromną rolę Amalia przez wielu została uznana za ambasadora Portugalii w świecie. Jej występy wykraczały poza Półwysep Iberyjski, gdyż koncertowała w Paryżu, Londynie i Rzymie. Popularność przyniosły jej także koncerty, które odbywały się w 1950 r., a związane były z Planem Marshalla, gdzie z kraju będącego jego beneficjentem wystąpił jeden artysta, artystka lub zespół. Chętnie występowała wspólnie ze śpiewakami operowymi (w Rzymie, Teatro Argentina). Uwielbiała muzykę poważną. Jej ciało spoczęło na cmentarzu Prazeres w Lizbonie, później jej prochy zostały przeniesione do Narodowego Panteonu w Lizbonie. Po jej śmierci w Portugalii została ogłoszona trzydniowa żałoba narodowa, a w uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło ponad sto tysięcy osób. W 2008 r. miał swoją premierę na świecie (w Polsce w 2010 r.) biograficzny film o jej życiu „Amalia. Królowa Fado” w reżyserii Carlosa Coelho da Silva.
• 3. Czarna chusta jest symbolem fado, który rozpowszechniła Amalia.