• Mikhail Lermontov

    Тамара

    Russisch → Armenisch

Teilen
Font Size
Russisch
Originaltext

Тамара

В глубокой теснине Дарьяла,
Где роется Терек во мгле,
Старинная башня стояла,
Чернея на чёрной скале.
 
В той башне высокой и тесной
Царица Тамара жила:
Прекрасна как ангел небесный,
Как демон коварна и зла.
 
И там сквозь туман полуночи
Блистал огонёк золотой,
Кидался он путнику в очи,
Манил он на отдых ночной.
 
И слышался голос Тамары:
Он весь был желанье и страсть,
В нём были всесильные чары,
Была непонятная власть.
 
На голос невидимой пери
Шел воин, купец и пастух:
Пред ним отворялися двери,
Встречал его мрачный Евнух.
 
На мягкой пуховой постели,
В парчу и жемчуг убрана,
Ждала она гостя. - Шипели
Пред нею два кубка вина.
 
Сплетались горячие руки,
Уста прилипали к устам,
И странные, дикие звуки
Всю ночь раздавалися там.
 
Как будто в ту башню пустую
Сто юношей пылких и жен
Сошлися на свадьбу ночную,
На тризну больших похорон.
 
Но только что утра сиянье
Кидало свой луч по горам,
Мгновенно и мрак и молчанье
Опять воцарялися там.
 
Лишь Терек в теснине Дарьяла
Гремя нарушал тишину;
Волна на волну набегала,
Волна погоняла волну;
 
И с плачем безгласное тело
Спешили они унести;
В окне тогда что-то белело,
Звучало оттуда: прости.
 
И было так нежно прощанье,
Так сладко тот голос звучал,
Как будто восторги свиданья
И ласки любви обещал.
 
Armenisch
Übersetzung

Թամար

Դարյալի խորունկ, միգապատ կիրճում,
Ուր Թերեք գետն է հուզվում, մըռնչում,
Կանգնած մի մըռայլ դըդյակ հընօրյա,
Սևին էր տալիս՝ սև ժայռի վերա։
 
Դըդյակն այն դատարկ. բարձրաշեն ու նեղ, —
Թամար թագուհին ապրում էր այնտեղ,
Գեղեցի՜կ, որպես հրեշտակ երկնային,
Նենգամիտ ու չա՜ր, որպես չար ոգին։
 
Եվ կես գիշերվա մըշուշի միջից
Ոսկեշող լույս էր ցոլում դըղյակից.
Անցորդի ուշքն էր նա հըրապուրում,
Ե՞վ նինջ, և՛ հանգիստ նորան խոստանում։
 
Եվ մեղմ լըսվում էր մի ձայն տենչալի,
Ախտահույզ ձայնը չըքնաղ Թամարի.
Եվ կա՛ր այդ ձայնում մի թովչանք քընքուշ.
Կար և անմեկին, հաղթական մի ուժ։
 
Անտես փերիի ձայնից հըմայված՝
Հովիվ, սովդաքար, մարտիկ զինազգյաց
Դիմում էր դըդյակ— և ժանտ ներքինին
Բացում էր դըռներն եկող հյուրերին։
 
Փետրալից մահճում, թաղված մետաքսում,
Այնտեղ Թամարն էր հյուրին սպասում,
Վերան ակ, գոհար- և գինով լըցրած
Երկու հատ գավաթ առջևը դըրված։
 
Եվ փարում էին ձեռքեր ջերմագին,
Հըպվում վառվռուն շըրթունք շըրթունքին.
Եվ ախտաբորբոք, վայրախինդ ձայներ
Դադա՜ր չունեին այնտեղ ողջ գիշեր։
 
Ասես, դըղյակում այն լուռ, ամայի
Հարյուրով վառսիրտ աղջիկ, պատանի
Եկած լինեին հարսանյաց հանդես,
Կամ հարուստ թաղման կատարում մի ծես։
 
Բայց հենց որ լույսը վաղ առավոտյան
Սփռում էր շողեր լեռների վերան,
Մութն ու լըռություն պատում էր կըրկին
Մի ակնթարթում մըռայլ դըղյակին։
 
Միայն Թերեքն էր Դարյալի խորքում
Անդորրությունը խըռովում, աղմըկում,
Ալիքի ետքից ալիքն էր վազում,
Ալիքն ալիքի հասնել էր ուզում։
 
Եվ տանում էին իրանց հետ արագ
Նոքա ողբալով անմռունչ դիակ.
Եվ մեկն այդ ժամին սպիտակին տալով՝
Կանչում էր հեռվից. «Ա՜խ, մընա՜ս բարով»։
 
Եվ ժամն անջատման ա՜յնքան էր քընքուշ,
Եվ ձայնն էր հընչում ա՜յնքան մեղմ, անուշ,
Որ կարծես կըրկի՛ն խոստանում լիներ
Նո՛ր տեսակցության հիացմո՜ւնք ու սե՜ր…
 
Kommentare