Κάτω εμφανίζονται οι μεταφρασμένοι στίχοι ενός αζερικού τραγουδιού Mene gel bana gel του Uzeyir Mehdizade και της Sevcan Dalkıran
Τους μετάφρασε ένα AI που βρήκα στο διαδίκτυο, και λόγω του το επίπεδό μου των ελληνικών δεν έχει άδεια, ήθελα να σας ρωτήσω για σφάλματα από τη γραμματική και ορθογραφική πλευρά. Σε παρένθεση έγραψα πώς μπορώ να προφορώ διάφορες λέξεις σύμφωνα με τους κανόνες των ελληνικών, είχα ακούσει ότι έτσι τραγουδούν, δηλ., προφορούν λίγοι και λ.π.)
Μη διστάζεις, ψυχή μου, έλα, έλα
Σε χρειάζομαι, κοντά μου έλα, έλα
Όπως παλιά, ξανά έλα, έλα
Μη διστάζεις, ψυχή μου, έλα, έλα
Άνοιξε αγκάλη, σε μένα έλα, έλα (αν θα προφορώ σε μεν`έλα, έλα και άνοιξ`αγκάλη)
Σε χρειάζομαι, κοντά μου έλα, έλα (κοντα μ`έλα, έλα)
Όπως ερχόσουν, πάλι έτσι έλα, έλα
Άρωμα αγάπης, σε μένα έλα, έλα
Το μάτι ψάχνει, το αυτί μου γυρεύει
Η καρδιά μου, τι να κάνω, σένα θέλει
Λέει πως χωρίς εσένα, δεν αντέχει
Απ' τον καημό σου τρελή, άρρωστη τρέμει
Έλα ξανά, αγάπη, να βρεθούμε
Όπως και πρώτα, γλυκά να μιληθούμε
Να μ' αγκαλιάσεις, να σ' αγκαλιάσω κι εγώ
Γιατί στη μοναξιά να είμαστε, πες μου το
Πριν κοιμηθείς, τηλέφωνο μου έκανες
Κι αν δεν μιλούσες, μήνυμα μου έστελνες
Το κινητό σου δεν άφηνες ποτέ σου
Και στον ύπνο σου το είχες στην αγκαλιά σου
Τώρα ούτε μήνυμα, ούτε κλήση σου καμία
Τη ζωή σου θα 'δινες για μένα, αγάπη μου γλυκιά
Μην πεισμώνεις άλλο, άσ' τα πείσματα, σε θέλω
Σ' περιμένω, ως το τέλος του δρόμου, εδώ
Έλα ξανά, όπως παλιά, να 'μαστε ένα
Ν' αγαπηθούμε, να νιώσουμε το τέρμα
Μακριά σου, εγώ δεν ξέρω πώς να ζήσω
Τι περιμένεις; Έλα, να σε κρατήσω
Ξέρω καλά πως κι εσύ μ' αγαπάς ακόμα
Πώς περιμένω, το νιώθεις μες στο σώμα
Τις συνήθειές σου τις ξέρω, σ' έχω μάθει
Είσαι στο δρόμο, το ξέρω, έρχεσαι, αγάπη
Και το δεύτερο τραγούδι ονομάζεται Revayet του Uzeyir Mehdizade και μετάφρασα μόνο ένα μικρό τμήμα από όλα υπόλειπα. Παρεμπιπτόντως είναι αρχή των στίχων όπως στο πρωτότυπο
Τον πόνο μου σας λέω,
το μυστικό μου καίω.
Αυτός θρύλος παλιός,
μα κι έγκλημα, αληθώς.
«Πες θρύλο», είπατε εσείς,
«γράψ' τον να βγει στη γης».
Κι εγώ τον έγραψα, ναι,
έπλασα ό,τι έγινε.
Η πιο καλή μου μέρα,
γενέθλια στον αέρα.
Παιδί με δώρο ήρθε,
στα χέρια του το πήρε.
Το 'δειξε, «Ποιος στο στέλνει;»
ρωτώ, η απορία με δένει.
«Κοπέλα ωραία ήταν»,
«αστέρι που περνάει».
Το όνομα δεν ήξερα,
μα ούτε και το έψαχνα.
Στο τραπέζι καθίσαμε,
ευχές πολλές χαρίσαμε.
Γιορτάσαμε με κέφι,
η χαρά μας δεν κρύβει.
Κι όταν έφυγαν όλοι,
και μείναμε μονάχοι,
τηλέφωνο χτυπάει,
«θαυμαστής σας», μου λέει.
Ξέχασα κάθε πόνο,
«τη φωνή σου λιώνω».
«Έχεις γλυκιά λαλιά»,
«Έχεις αγαπησιά;»
Χωρίς καμιά σκέψη,
της έδωσα την λέξη:
«Είναι η τιμή μου όλη»,
«έχω αγάπη, κόρη».
«Σε ξένους δεν την δίνω»,
«άλλη ποτέ δεν κρίνω».
Σώπασε για μια στάση,
ο χρόνος σαν να χάσει.
Αχ, βγήκε απ' τα χείλη,
η φωνή της σαν τριγύρι.
Καρδιά δεν άντεξε,
«Φίλοι», της είπα.
Μίλησε άψυχα,
μα είπε το «ναι».
