(Ringrazio @Pietro Lignola per i commenti e le spiegazioni che ho usato qui./ Poniższy komentarz powstał dzięki informacjom i wyjaśnieniom przekazanym przez Pietro Lignolę, któremu dziękuję).
~~
Giuseppe Nicola Summa, zwany Ninco Nanco (1833 –1864), był włoskim bandytą, znanym ze swych umiejętności strzeleckich, umiejętności zachowania zimnej krwi i ze swojej brutalności; to wszystko sprawiało, że budził powszechny lęk. W XIX wieku był sławiony przez lokalnych poetów. William Henry Giles Kingston napisał o nim opowiadanie „Ninco Nanco, The Neapolitan Brigand”, zawarte w tomie „Foxholme hall; and other tales” (1867).
Piosenka należy do nurtu pieśni antywojennych nawiązujących do protestów przeciw zjednoczeniu Włoch przeprowadzanemu w 1860 roku drogą podboju tego, co wówczas stanowiło Królestwo Obojga Sycylii. W następstwie tego wybuchła wojna domowa, którą zwycięzcy określali mianem „bandytyzmu”/”rozbójnictwa”. Choć wielu walczących „bandytów” rzeczywiście było kryminalistami, ich działania miały wymiar patriotyczny, czego najeźdźcy nie mogli ścierpieć. Wynikły z tego gwałtowne represje i akty dyskryminacji. Ninco Nanco był bandytą, zdolnym jednak do działań humanitarnych na rzecz ludu (który go popierał). Bennato traktuje go jako symbol. Podbój Południa stał się początkiem wielkiej fali emigracji do Ameryki, spowodował zniszczenie dóbr i zasobów Królestwa. Był to również początek pogłębiającej się w kolejnych 150 latach przepaści ekonomicznej między Północą a Południem Włoch.